Sociale Olie
Zodra ik mij introduceer als etiquette- en imagodeskundige maakt dat altijd iets los bij mensen. Ik hoor vaak ‘doe ik het wel goed?’ en ‘ik ben niet van de etiquette, wie bepaalt dat?’.
De maatschappij en verschillende culturen, dus wij allen, bepalen en creëren de etiquette. Het zijn geen wetten maar handige regeltjes en tips om in het sociale en zakelijke verkeer met stijl en succes te kunnen functioneren. Etiquette gaat met de tijd mee. Tegenwoordig kennen we twittiquette, datiquette en nettiquette. Omgangsregels voor Twitter, daten en mailen. De eerste indruk is enorm belangrijk -you only have one chance to make the first impression. Deze is binnen 3 seconden gevormd en 85 % daarvan is non-verbaal . Dus goed gekleed gaan, lekker ruiken, uitstekende ‘eet-iquette’ en zelfvertrouwen uitstralen is voor succesvol daten essentieel. Kans op een blauwtje is aanzienlijk kleiner als men weet ‘hoe het hoort’ en hoe men die leuke dame of heer voor zich kan winnen. Omgangsvormen in sociale media zijn ook essentieel: slecht over je werkgever twitteren kan je je baan kosten. Door spellingsfouten in een mail te hebben, te snel te tutoyeren en de mail per ongeluk naar de verkeerde persoon te sturen kan men klanten verliezen.
Goede etiquette is een sociale olie: je zo goed mogelijk aanpassen aan een situatie en respectvol met mensen om gaan zodat men niemand voor het hoofd stoot, de gunfactor krijgt, mensen voor zich wint en dus sociaal en ook zakelijk grotere successen boekt. Etiquette heeft niets te maken met afkomst maar met innerlijke beschaving. Iemand vertelde mij laatst dat hij een Haagsche barones, tegenkwam in een restaurant en hij wenste haar en haar gezelschap ‘eet smakelijk’. De barones antwoordde met “Pardon, je hoort geen ‘eet smakelijk’ te zeggen”. Deze barones heeft mijns inziens zelf weinig kennis van etiquette want iemand en plein public terechtwijzen getuigt niet van klasse.
Maar is ‘eet smakelijk’ nou ‘done or not done’? In bepaalde kringen is het nog steeds een taboe (zou dwingend zijn: bon appétit mag wel) maar anno 2015 zegt vijfennegentig procent van de Nederlanders ‘eet smakelijk’ of ‘smakelijk eten’. Naar mijn mening wordt het tijd om deze etiquetteregel aan te passen en ‘eet smakelijk’ goed te keuren en in het etiquette vocabulaire op te nemen.
Ook in de zakenwereld is het besef van het belang van juiste omgangsvormen enorm toe aan het nemen. ‘In a manner of speaking’: de verpakking is minstens zo belangrijk als het cadeau. Er is een bewustwording gaande dat niet alleen de mensen in de ‘frontoffice’ gastvrij moeten zijn maar ook in de ‘backoffice’. De klant altijd centraal stellen en daardoor voor je winnen, welke functie je ook hebt. Het zogenaamde ‘Wow-effect’. Zo onderscheidt een bedrijf zich van de concurrent. Je correct aanpassen aan de klant of gast: welke cultuur dan ook, dat kan het verschil maken tussen ‘deal or no deal.’ Weten hoe je zaken doet met die buitenlandse relatie werkt bijzonder doeltreffend. En dat doe je niet door alleen maar ‘jezelf te zijn’. Veel Nederlanders zijn dol op die uitdrukking: ‘ik wil mezelf kunnen zijn’. Mooi streven maar helaas kan dat nou eenmaal niet altijd.
De kunst is om de juiste etiquetteregels eigen te maken, als een tweede natuur, en deze toe te passen als het nodig is. Zonder jezelf te verloochenen. Het toverwoord blijft respect. Om een voorbeeld te geven: een boer laten aan tafel is bij ons ongepast maar als ik met een Chinese zakenrelatie dineer dan pers ik er met liefde een (weliswaar ongepast maar toch beschaafd) boertje uit om te tonen dat het eten mij prima heeft gesmaakt. Zo vergroot ik het respect van de gastheer en is de kans op een handtekening onder het contract vergroot…..
Dit artikel is verschenen in het prachtige magazine Vision, zomer 2015. (www.visionmagazine.net). Vision ligt in geselecteerde klasse hotels en top restaurants.
